به گزارش قدس آنلاین، "دویچه وله" آلمان در مطلبی با عنوان ناتو مدتهاست در حالت کما قرار دارد به اوضاع آشفته این ائتلاف نظامی پرداخته و نوشت: بحث ها درباره پایان ناتو به اندازه خود این ائتلاف نظامی قدیمی است و مدت 70 سال است که درباره مرگ قریب الوقوع آن حرفهایی زده شده است. اما جدا از همه این مسائل، امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه حق دارد که می گوید ناتو مدتهاست که گرفتار مرگ مغزی شده است. حتی زمانی که صدر اعظم آلمان و دیگران درباره این اظهارات رئیس جمهور فرانسه عصبانی شوند، اما وی حقیقت را می‌گوید. از نظر سیاسی ناتو هرگز تا این اندازه ضعیف نبوده است.

این رسانه آلمانی در ادامه نوشت: یکی از بزرگترین نقاط ضعف این ائتلاف نظامی، اشتباه"دونالد ترامپ"، رئیس جمهور آمریکا است. وی از روی هوس و هر وقت میلش می کشد به شرکای خود توهین می‌کند، دیکتاتورها را تمجید کرده و یا حتی ائتلاف نظامی ناتو را کاملا زیر سوال قرار می‌دهد.

با این حال ترامپ در نشست هفتادمین سالگرد تاسیس ناتو در لندن انتقاد شدیدی را به اظهارات ماکرون علیه این ائتلاف نظامی وارد کرده و ناگهان خود را به عنوان قدرتمندترین حامی آن نشان داد. ظاهرا فقط ترامپ است که می تواند از ناتو انتقاد کند. این یک بازی کودکانه است.

نویسنده در ادامه این مطلب نوشت: رئیس جمهور آمریکا همچنین در تصمیم گیری‌های انفرادی خود نقش مخربی را ایفا می‌کند. وی نیروهای نظامی خود را بدون هماهنگی با شرکا از سوریه خارج می‌کند و درها برای دخالت نظامی ترکیه علیه کردها که در مبارزه با داعش به غربی‌ها کمک زیادی کرده‌اند می‌گشاید. این یک نمونه بد از خیانت ترامپ به متفقین با هزینه‌های سیاسی و انسانی بالا است و این تنها یک نمونه از بی لیاقتی "دونالد ترمپ" در اتخاذ تصمیمات استراتژیک در حمایت از منافع مشترک است. در ناتو تنها این امیدواری وجود دارد که وی سال آینده دوباره انتخاب نشود.

این رسانه آلمانی در ادامه نوشت: در دوران جنگ سرد زندگی برای ناتو آسان بود و باید یک وزنه تعادل با پیمان ورشو را می‌ساخت. تکالیف این ائتلاف نظامی در آن زمان واضح بود. دکترین بازدارندگی متقابل یک مدل استراتژیک ساده بود. 30 سال بعد اما این ائتلاف نظامی هیچ پاسخ جدیدی به یک جهان کاملا تغییر یافته پیدا نکرده است. تنها از یک بحران به بحرانی دیگر و از یک نشست به دیگری وارد می‌شود.

حالا برای اولین بار در نشست لندن چین به عنوان یک چالش برای آینده ناتو ارزیابی شده است. البته این خیلی به این مفهوم نیست که از یک سیاست مشترک در برابر پکن در این ائتلاف نظامی می‌توان سخن گفت چرا که منافع و علایق کشورهای عضو در این باره متفاوت است.

اما در هر صورت صعود این قدرت بزرگ جدید حالا به عنوان یک تهدید بالقوه نامگذاری شده و به این ترتیب این اجازه داده شده است که درباره عواقب سیاست‌های تهاجمی چین برای امنیت ناتو تفکر شود.

این شرایط مانند این است که آنها به یک غول باستانی مبهم نگاه می‌کنند.

نویسنده در ادامه  به چالش‌ها و خطرات جدید پیش روی ناتو از جمله دگرگونی آب و هوا ، خطرات ناپایداری‌های منطقه‌ای از طریق گروه‌های تروریست که فرانسه می خواهد بیشتر به آن توجه کند و همچنین سوراخ‌های سیاسی که بعضا توسط خود اعضای ناتو خلق می‌شود از جمله در لیبی که تهدیدی برای اروپا است اشاره کرده و نوشت ناتو به نوعی فاقد مغز و حیات سیاسی است، یعنی ارگانی که بتواند همزمان تجزیه و تحلیل کرده و تصمیماتی را اتخاذ کند ندارد. یک نقطه ضعف دیگر این ائتلاف نظامی این است که با اعضای روزافزون که همواره علایق و منافع متفاوتی دارند محور وحدت خود را به صورت فزاینده‌ای در تنگنا قرار می‌دهد.

همچنین یک مکانیسم تحریم واقعی برای کشورهایی که با بی‌مبالاتی علایق ملی خود را در پیش می‌گیرند در این ائتلاف وجود ندارد. چنین ایراداتی شکاف‌هایی در این امنیت مشترک ایجاد می‌کند که با توافقات رسمی مانند آنچه در لندن اتفاق افتاده برطرف نمی‌شود و این مسئله تردیدهای زیادی را درباره ارزش‌های مشترک ایجاد می‌کند.

نویسنده در ادامه این پرسش را مطرح می‌کند که آیا ناتو همچنان قابل نجات دادن است؟ بر خلاف تشخیص امانوئل ماکرون ناتو در کماست اما هنوز نمرده است. از طرف دیگر رویکردهای اروپایی برای ایجاد یک دفاع مشترک اروپایی به سختی پیش می‌رود و در آِینده نزدیک نمی‌تواند جایگزین این ائتلاف نظامی شود.

حالا اینکه این ائتلاف نظامی با توجه به فشارهای داخلی و خارجی روزافزون تا چه اندازه قابلیت اصلاحات را دارد مشخص نیست؛ این مسئله بسیار با نتیجه انتخابات ریاست جمهوری سال آینده آمریکا مرتبط است. اما یک مسئله واضح است و آن اینکه رئیس جمهور فرانسه در هفتادمین سالگرد ناتو با اظهارات آشکار خود به این ائتلاف نظامی لطف کرده است.